top of page
Zoeken

Even terug naar het begin..

Foto van schrijver: ateliermemoroateliermemoro

Al van kinds af aan hou ik ervan om creatief bezig te zijn. En dat zelfs in de breedste zin van het woord. Vroeger maakte ik met mijn lieve moeke heel vaak 3D-kaartjes. Nu is het meer achter de naaimachine of met breinaalden onder de arm, met hout tussen de zaagmachines of nieuwe dingen maken met gips/klei, … Voor een creatief projectje ben ik altijd wel te vinden.


Op mijn 16e leerde ik mijn eigen kleren naaien en pimpte ik 2de handskleding. In 2016 startte ik in bijberoep als naaister, ik deed vooral retouches maar maakte ook kleding of patronen op maat. Een tijdje later ontdekte ik dat ik zwanger was en door serieuze verbouwingen in de winkel waar ik toen werkte, moest ik enkele maanden voor de bevalling al platte rust nemen. Ik zat thuis van het werk, moest mijn bijberoep on hold zetten en zo begon mijn zwangerschapsverlof vroeger dan gepland.


Die job in de winkel deed ik al een hele tijd niet meer graag, maar ik werkte er al bijna 10 jaar en we wilden graag een kindje. Ik vond dus dat ik het niet kon maken om van werk te veranderen. Zie je het al? Juist beginnen op een nieuwe job en nét dan zwanger, daar zullen ze blij mee zijn dacht ik.. Dus ik bleef.


Voor mij persoonlijk was die job ook niet te combineren was met een kindje. Voltijds, ik was weg van ’s morgens 8u tot ’s avonds half 8. Dat wou zeggen dat ik Renske naar de opvang zou doen en haar zelfs niet zou zien voor ze weer naar bed zou gaan. Ik nam dus, net bevallen en nog zonder nieuwe job in het vooruitzicht ontslag bij het bedrijf waar ik zo lang had gewerkt.


We kregen een prachtige dochter, zaten op onze knalroze wolk en op 10 juli 2017 besloot ik om mijn bijberoep terug op te pakken. Ik was alleen thuis met Renske, ik had alles geïnstalleerd en begon aan een nieuwe opdracht. Ik schonk nog een glaasje wijn uit en net dan ging de telefoon. Hét telefoontje dat alles zwart maakte. Hét telefoontje dat ervoor zorgde dat we in een rollercoaster belandden die we nooit hadden zien aankomen.


Mijn papa, mijn grote held, mijn beste vriend was gestorven. Ineens. Hij kwam nooit meer terug van zijn blaadjestoer.


Sindsdien was er een zwarte wolk gekomen over het creëren van nieuwe dingen en haalde ik geen plezier meer uit het naaien én uit mijn bijberoep. Daar stopte ik dan ook mee eind 2017, want dat haalde niets meer uit. Ik deed het niet meer graag.


Hoe ik door mijn rouwproces ging, en nog steeds ga, deel ik in de podcast “Mijn reis door de rauwe rouw.” Een podcast die ik maak voor mijn dochter en mezelf, maar ook voor iedereen die er herkenning en troost in vind.


Een tijdje later maakte ik samen met mijn mama wel dekentjes van ons papa zijn kledingstukken, er rolden er 9 van onder de naaimachine en daar ben ik nog steeds enorm blij om. Die worden al 7 jaar elke dag gebruikt en zijn een enorme houvast hier in huis.


Maar het heeft 5 jaar geduurd tot ik de liefde voor de naaimachine terugvond..


5 jaar later kroop ik terug achter de naaimachine om herinneringsdekentjes te maken. Dit keer van de kleren van mijn nonkel. De broer van mijn papa. Opnieuw rolden er 10 dekentjes vanonder de machine. Als ik dan zag – en nog steeds zie - bij de kinderen, kleinkinderen en uiteraard ook bij ons Renske, hoeveel troost zij hieruit halen, wakkerde het vlammetje terug aan.


Dat was de moment dat verdriet en mijn passie samen een weg vonden. De naaimachine was niet meer gelinkt met die zwarte dag, maar met troost en houvast. Met steun en veel liefde. Zo kwam het idee van Atelier Memoro.


Wanneer ik dan, al is het maar een klein sprankeltje troost, steun en heel wat liefde in een koestercreatie kan steken, speciaal gemaakt voor iemand. Dan ben ik al énorm blij dat ik dat kan en mag doen.


Als je tot hier hebt gelezen..


Dankjewel!


En ik ben zó blij dat jij hier bent! Dus laat hieronder gerust een berichtje achter, want dat doet mij enorm veel deugd. ♡ Liefs,

Lynn x




6 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comentários


bottom of page