top of page
Zoeken

Onze verhalen houden ze levend

Foto van schrijver: ateliermemoroateliermemoro

“Mamaa? Waar is Pake?”


Dat is een vraag die ik al wel enkele keren kreeg van mijn lieve dochter Renske. De eerste keer dat ik die vraag kreeg, wist ik eigenlijk niet wat nu het beste was om te antwoorden.. Zeg ik dat hij in de hemel is? Dat hij op een wolkje naar ons kijkt? Ik wist het eigenlijk niet. Dus stelde ik haar eigenlijk altijd de vraag terug. “Waar denk jij zelf dat hij is?” We babbelden er dan altijd een tijdje over. De ene keer zei ze dat ze dacht dat hij een sterretje was, de andere keer dacht ze dat hij op de maan naar ons toekeek. Maar waar we altijd op uitkwamen is dat hij voor altijd in ons hartje zit. En dat hij zowiezo altijd daar zou blijven.


Renske was als klein kindje geen echte filmkijker, ze kon gerust 1.5 uur korte afleveringen kijken van Bing of Bluey, maar een film van 1.5 uur, dat duurde te lang voor de clue van het verhaal kwam. Toen ze bijna 6 was en ze mij de vraag weer stelde, dacht ik ineens aan de Disneyfilm Coco. Ik ben zelf een grote fan van de film en ik vind het zo mooi weergegeven hoe belangrijk het is dat we verhalen blijven vertellen over degenen die we missen. Dus ideaal om deze film samen eens te kijken.


En ze vond hem geweldig!


Zij heeft als klein baby’tje nog bij mijn papa op de schoot gekroeld, maar jammer genoeg was ze te jong om deze herinneringen nog bewust mee te dragen. Maar door de verhalen die ik, of iemand anders van de familie over hem vertelt, of de filmpjes die we van hem laten zien, weet ze wat voor een prachtige man hij was. En hoe trots hij op haar was en vast en zeker nog zal zijn.


In deze blogpost wil ik het hebben over een bijzondere bron van inspiratie: de Disneyfilm Coco. Deze prachtige film benadrukt op een unieke en ontroerende manier het belang van het bewaren van herinneringen. In deze aflevering wil ik graag met jou kijken naar de gelijkenissen en de waarde van herinneringen zoals getoond in Coco en hoe dit resoneert met de koestercreaties die wij maken.


Als je de film Coco nog niet hebt gezien, ik zal even een korte samenvatting geven. De film vertelt het verhaal van een kleine jongen Miguel. Miguel wilt muzikant worden ondanks het geheimzinnige familieverbod op muziek. Tijdens de Mexicaanse feestdag Día de los Muertos, of even vertaalt, de Dag van de Doden, belandt Miguel in het Land van de Doden. Daar gaat hij op zoek naar zijn overgrootvader om de waarheid achter zijn familiegeschiedenis te ontdekken. Wat deze film zo bijzonder maakt, is de manier waarop het de waarde van familieherinneringen en het herdenken van overleden geliefden laat zien.


Een van de centrale thema's in Coco is het belang van het in leven houden van herinneringen aan onze dierbaren. In de film zien we hoe de geesten van overleden familieleden alleen kunnen voortbestaan in het Land van de Doden zolang ze worden herinnerd door hun nabestaanden. Dit wordt heel mooi gesymboliseerd door de familiefoto's die tijdens de dag van de Doden op een altaar worden geplaatst. Het is een traditie die benadrukt hoe belangrijk het is om de verhalen en herinneringen van onze geliefden door te geven aan toekomstige generaties.


Bij onze koestercreaties gaat het, net zoals in Coco, om het bewaren en levend houden van herinneringen. Wanneer ik een deken, knuffel of kussen maak van de kleding van een dierbare, creëren we niet alleen een tastbaar object, maar ook een stukje van hun geschiedenis dat je kunt doorgeven. Deze objecten worden een blijvende herinnering, een manier om het verhaal van iemand dierbaar te blijven vertellen, zelfs als ze er niet meer zijn.


Wat nog een ander belangrijk punt van Coco is, is het emotionele herstel dat plaatsvindt door het herdenken van geliefden. In de film zie je hoe Miguel, door het leren over zijn voorouders en hun verhalen, een dieper begrip en acceptatie vindt. Deze manier van herinneren en herdenken helpt hem niet alleen om zijn familiebanden te versterken, maar ook om zijn eigen identiteit beter te begrijpen. En net zoals dat kunnen onze koestercreaties een bron van troost en herstel zijn. Ze bieden een fysieke verbinding met degenen die we missen, en kunnen ons helpen om onze emoties te verwerken en ons verlies een plaats te geven.


Coco laat ook nog eens zien hoe belangrijk het is om de erfenis van onze dierbaren in ere te houden. In de film speelt muziek een centrale rol in het verbinden van generaties. Miguel ontdekt dat de passie voor muziek in zijn bloed zit, ondanks het verbod binnen zijn familie. Dit herontdekken van zijn roots en het omarmen van zijn erfgoed helpt hem om zijn dromen te verwezenlijken. En net zoals muziek een nalatenschap kan zijn, kunnen kledingstukken een tastbare erfenis zijn. Door ze te verwerken in koestercreaties, geven we hun liefde en herinneringen door aan toekomstige generaties. En dit generaties lang.


Wat ik echt het mooiste vind aan Coco is hoe het ons herinnert aan de kracht van herinneringen en de manier waarop ze ons verbinden met het verleden, het heden en de toekomst. Het laat zien dat herinneringen niet alleen in ons hart leven, maar ook in de verhalen die we vertellen en de spullen die we bewaren. Onze koestercreaties zijn een manier om die verhalen te materialiseren, om de liefde en het leven van onze dierbaren tastbaar te maken en ze een plaats te geven in ons dagelijks leven.


En zoals je hoort, ik ben echt enorme fan van de film. Moest je hem nog niet gezien hebben, zeker eens het kijken waard.


Ook nog wel een leuke anekdote over dit.. Laatst waren we op uitstap met Renske en een petekindje van mijn man en ineens hadden zij twee het op de achterbank over mensen die sterven. De manier waarop Renske tegen haar vriendinnetje vertelde dat de mensen pas sterven als wij niet meer aan hen denken en niet meer over hen vertellen was gewoonweg hartverwarmend. Hoe vaak haar vriendinnetje ook zei dat dit niet waar was en ze dat niet kon geloven, Renske bleef bij haar stuk. Ze vertelde dat er een brug is met veel bloemen die van onze wereld naar de wereld van de doden gaat en dat je echt moet blijven vertellen over mensen die je mist en heel graag zag. Want anders sterven ze pas echt.


En wat ben ik zo ontzettend blij dat Renske dit ook echt zo ziet. Zo lang zij weet mist er een hele grote schakel in haar leven. Eén waarvan zij ook de grootste oogappel zou zijn. Voor haar is de dood, rouwen en belangrijker nog: erover praten, de normaalste zaak.


Waar ik nog wel nieuwsgierig naar ben is het volgende: Wat antwoord jij als je zo’n vraag krijgt van een kind? Laat het mij zeker weten, ik vind het altijd super fijn om zo verschillende kanten te horen.


Liefs,

Lynn




6 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page